Γράφει ο Αλέξανδρος Μόσχος, Γραμματέας Πόλης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης
Το πρωινό μου ξύπνημα στις 29 Μαΐου του 2021 έμελλε να γίνει ένα από εκείνα που θα θυμάμαι συχνά ανά καιρούς στο μέλλον. Ήταν εκείνη η ημέρα, όπου ξεκίνησε ο προγραμματισμός ραντεβού για τον εμβολιασμό της ηλικιακής μου ομάδος. Το μόνο διαθέσιμο για εμένα εμβόλιο από εκείνη την ημέρα και για λίγο καιρό ακόμη , θα ήταν το Johnson & Johnson. Είχα από καιρό ταχθεί υπέρ της επιστημονικής κοινότητας και του εμβολιασμού, οπότε χωρίς να καθυστερήσω λεπτό, προγραμματίζω το ραντεβού μου για το πρωινό της 10ης Ιουνίου.
Χωρίς να το έχω προβλέψει εκείνη την ώρα, ξεκινούσε μια περίοδος 12 ημερών όπου το κύριο συναίσθημα που με διακατείχε ήταν το άγχος και η αμφιβολία. Συνειδητοποίησα εκείνες τις ημέρες πως δεν είχα πραγματικά αποφασίσει εάν μπορώ να νικήσω τους φόβους μου και να εμβολιαστώ. Έπρεπε λοιπόν να πείσω εκ νέου τον εαυτό μου για την απόφαση αυτή.
Χωρίς να αναφέρω σε κανέναν για την ύπαρξη των αμφιβολιών μου, ξεκινάω να ψάχνω , να ρωτώ και να μαθαίνω για το εμβόλιο και να σταθμίζω τις απαντήσεις αυτές για τα θετικά τους και τα αρνητικά τους. Η αναζήτησή αυτή, συνεχώς μου έδινε επιβεβαιώσεις για την αρχική μου απόφαση να εμβολιαστώ αλλά οι αμφιβολίες και ο φόβος δεν είχαν τον ανάλογο κατευνασμό που θα έπρεπε, μέσα μου, να έχουν.
Βρισκόμενος λοιπόν μόλις δύο μέρες πριν εμβολιαστώ στο σπίτι μου και σκεπτόμενος για ακόμα μια φορά, είχε έρθει η ώρα να κατασταλάξω. Και έτσι έκανα. Ήταν το απόγευμα κατά το οποίο άφησα πίσω όλο το ψάξιμο των προηγούμενων ημερών για το «αν» πρέπει να κάνω το εμβόλιο και ξεκίνησα να αναζητώ το «γιατί».
Δε χρειάστηκα παρά μόνο λίγα λεπτά για να τελειώσει οριστικά η αναζήτησή του «γιατί» . Είπα στον εαυτό μου πως θα κάνω το εμβόλιο για τους ανθρώπους μου. Για τον παππού μου και τη γιαγιά μου, οι οποίοι μετά από δεκαετίες αναγκάστηκαν να φύγουν για μερικούς μήνες από το σπίτι τους προκειμένου να προστατευτούν από τον επικίνδυνο αυτό ιό. Θα το κάνω για τον φίλο μου τον Γιώργο, ο οποίος ελλείψη εμβολίου νόσησε σοβαρά και παρά το γεγονός ότι είναι ένας πολύ νέος άνθρωπος, πέρασε δεκατρείς ημέρες με την απαραίτητη για την υγεία του βοήθεια οξυγόνου και ταλαιπωρημένος στο νοσοκομείο. Για τον θείο μου, που ανήκει στις ομάδες με αυξημένη επικινδυνότητα, για να μπορώ μετά από μήνες να τον δω από κοντά χωρίς να φοβάμαι και όχι για ακόμη μια φορά μέσα από ένα τηλέφωνο.
Αυτό ήτανε. «Θα το κάνω» είπα. Θα το κάνω για εμένα, αλλά προπάντων θα το κάνω για τους γύρω μου, για τους ανθρώπους μου, για να μπορώ ξανά να είμαι μαζί τους , να ζω μαζί τους, να συναναστρέφομαι μαζί τους χωρίς να φοβάμαι και χωρίς να έχω τύψεις. Και παρακαλώ όλους όσους θα διαβάζουν αυτές τις σκέψεις μου, να παρακάμψουν τους όποιους φόβους έχουν για να εμβολιαστούν, να παρακάμψουν κάθε τους αμφιβολία και να κλείσουν το συντομότερο δυνατό ραντεβού, προκειμένου να μπορούμε να χαρούμε τις στιγμές της ζωής μας όπως μπορούσαμε μέχρι πριν μερικούς μήνες. Ας σηκώσουμε όλοι μας τα μανίκια μας και ας εμβολιαστούμε! Είναι για καλό, πιστέψτε με!
