«Ήξερα ότι κάτι υπήρχε! Ψηλάφισα τον αριστερό μαστό μου, κάτι συνέβαινε, το ένιωθα… Έψαξα να βρω ραντεβού σε χειρουργικές μονάδες, αλλά προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι θα έπρεπε να έχω κάνει πρώτα εξετάσεις για να επισκεφτώ τον γιατρό, παρόλο που είχα εξηγήσει ότι πιάνω κάτι στο στήθος μου. Με ενημέρωσαν ότι ο γιατρός δεν με δέχεται αν δεν έχω κάνει μαστογραφία και υπέρηχο. Δεν υπήρχε χρόνος να το σκεφτώ περισσότερο.
Το επόμενο τηλεφώνημα που έκανα ήταν στο Κέντρο Μαστού και Γυναίκας του Metropolitan Hospital. Κατευθείαν μόλις εξήγησα ότι πιάνω κάτι στο στήθος μου, μου έκλεισαν ραντεβού. Όταν επισκέφτηκα τη γιατρό, κ. Μαρουλιώ Σταθουλοπούλου και εξέτασε το στήθος μου, με ενημέρωσε ότι αυτό που έπιανα στο μαστό μου είναι όντως ύποπτο. Αμέσως, υποβλήθηκα σε μαστογραφία και ακολούθως σε υπέρηχο. Αφού είδε τις εξετάσεις η γιατρός, με ενημέρωσε ότι υπάρχει ένας όγκος περίπου 2 cm στον αριστερό μαστό και έπρεπε να γίνει άμεσα βιοψία, για να μάθουμε τα ακριβή χαρακτηριστικά του, διότι αυτό θα καθόριζε και τη θεραπευτική διαχείριση.
Μέσα από τη συζήτησή μας, διαπίστωσε ότι δεν είχα κάνει μαστογραφία για περίπου 5 χρόνια. Είμαι επιχειρηματίας και η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη με έντονο στρες. Δυστυχώς, νόμιζα αυτό που νομίζουμε σχεδόν όλες οι γυναίκες. Ότι όλα τα κακά συμβαίνουν στους γύρω μας και όχι σε εμάς.
Γίνεται η βιοψία και μέσα σε 3 ημέρες έρχεται η απάντηση. Ήταν κακοήθεια! Ήδη η γιατρός με είχε προετοιμάσει ότι αυτό που έβλεπε δεν της άρεσε και ότι έπρεπε να τηρηθούν όλες οι διαδικασίες. Στην αρχή ήμουν ψύχραιμη. Μάλιστα η γιατρός νόμιζε ότι δεν καταλαβαίνω πραγματικά αυτό που μόλις μου είχε πει. Κατάλαβα ότι ποτέ δεν ανακοινώνουν κάτι χωρίς να έχουν ολοκληρωμένη εικόνα, καθώς δεν γνωρίζουν την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που έχουν απέναντί τους και δεν θέλουν να τον τρομάξουν. Υπήρχε αρκετός δρόμος ακόμα σε αυτή την υπόθεση. Φεύγοντας δεν ήξερα ούτε πού είναι το αυτοκίνητό μου. Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν πώς θα το πω στην οικογένειά μου. Πώς θα το έλεγα στον άντρα μου και στα παιδιά μου; Δεν ήθελα να διαταράξω τη ζωή μας.
Έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες και η νόσος σταδιοποιήθηκε. Μετά το ανακοίνωσα στην οικογένειά μου, προσπαθώντας να μειώσω τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μην δείξω πόσο φοβισμένη ήμουν για τις θεραπείες που θα ακολουθούσαν. Όλοι σοκαρίστηκαν. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Θεωρούσαν ότι ήμουν το άτομο στην οικογένεια που τα είχε όλα υπό έλεγχο. Σκέφτηκαν ότι αποκλείεται να μου συμβαίνει κάτι το οποίο δεν ελέγχω. Το χειρουργείο ίσως ήταν και το πιο εύκολο κομμάτι σε αυτό το «παζλ» που αποφασίστηκε από τους ειδικούς ότι έπρεπε να ακολουθήσω με βάση τα δεδομένα.
Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος των θεραπειών μου, η γιατρός μου είπε χαρακτηριστικά ότι ήμουν στρατιώτης. Πράγματι, ήμουν. Ήθελα να τα έχω όλα προγραμματισμένα, να ξέρω το επόμενο βήμα από πριν. Να γνωρίζω και την παραμικρή παρενέργεια που υπήρχε πιθανότητα να προκύψει, σε κάθε στάδιο θεραπειών και πως θα την αντιμετωπίσω. Ακόμα και πριν το χειρουργείο, αναζητούσα κάθε λεπτομέρεια για να μπορέσω να διευκολύνω τον εαυτό μου. Έψαχνα πληροφορίες στο διαδίκτυο για πολύ μικρά και ασήμαντα πράγματα, αλλά δεν μπορούσα να τις βρω. Ασήμαντα για τους άλλους φυσικά. Για εμένα που το ζούσα ήταν σημαντικό να γνωρίζω τα πάντα.
Ξεκίνησα να νιώθω μεταλλική γεύση όταν έκανα τις χημειοθεραπείες, όπου με μια ηλεκτρική οδοντόβουρτσα αντιμετώπισα την αηδία και την τάση για εμετό. Η γιατρός ήταν δίπλα μου ακόμη και σε αυτή την πολύ μικρή λεπτομέρεια. Καταλάβαινε πολύ καλά το άγχος και τον φόβο μου. Δεν ήθελε να έχω καμία απορία σχετικά με τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας που, ενώ δεν ήταν ο δικός της τομέας, είχε τεράστια εμπειρία από τους ασθενείς της τόσα χρόνια. Είχαμε συνεχή επικοινωνία, μιλούσαμε για το οτιδήποτε. Ήξερε ότι όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης και με εμψύχωνε διαρκώς. Προσπαθούσε να μην με αφήσει να βιώνω τον πανικό, ο οποίος δεν ήταν καθόλου καλός σύμβουλος, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση, που ενώ γνώριζα ότι δεν πεθαίνω, φοβόμουν για το κάθε τι. Πόσο δίκιο είχε!
Μου εξήγησε ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία ο τρόπος που ο σύντροφος και το οικογενειακό περιβάλλον συμμετέχουν σε όλο αυτό και με στηρίζουν, ότι πρέπει να τους επιτρέψω να το κάνουν, να φροντίσουν εκείνοι εμένα αυτή τη φορά, όπως το έκανα εγώ πάντα για όλους. Το σημαντικότερο όλου αυτού που περνούσα ήταν να διαπιστώσω πόσο πολύ είχα παραμελήσει τον εαυτό μου. Είχα ανοίξει την πόρτα για να μπει αυτή η νόσος. Δεν υπάρχει εξήγηση. Δεν υπάρχει κάτι να κάνεις για να μην το πάθεις. Αν συμβεί ή είναι να συμβεί, τουλάχιστον ας το έχεις βρει όσο νωρίτερα γίνεται. Όταν έπιασα το στήθος μου έπαθα σοκ και συνειδητοποίησα ότι εάν το είχα εντοπίσει πιο νωρίς μπορεί να είχα γλιτώσει τη χημειοθεραπεία.
Όταν ολοκλήρωσα τις θεραπείες, ξεκίνησα έναν αγώνα ενημέρωσης του κοινού. Αγαπώ πολύ να αποκαλώ τον εαυτό μου «πρώην ασθενή και θεραπευμένη». Τη γιατρό μου μάλιστα την αποκαλούσα θεραπεύτρια και εμένα θεραπευόμενη. Πλέον δεν νοσώ, δεν έχω καρκίνο. Ο καρκίνος δεν είναι κάτι που ξορκίζεται. Αντίθετα, αν τον αφήσεις και τον παραμελήσεις τότε γίνεται δαίμονας που μπορεί να σε καταστρέψει.
Η νοοτροπία και η στάση ζωής μου άλλαξαν ολοκληρωτικά. Όπου κι αν βρεθώ, προσπαθώ να ενημερώνω τον κόσμο. Είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας μετά τη νόσο. Εμείς δίνουμε το δικαίωμα για να μας βλέπουν αδύναμους. Ο καρκίνος είναι μια νόσος που μόνο όταν σε βρίσκει ευάλωτο μπορεί να σε νικήσει.
Σίγουρα υπάρχουν και πολύ δύσκολες περιπτώσεις τις οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν όλοι. Ωστόσο, ο καρκίνος του μαστού έχει πολλές γραμμές θεραπείας και η έγκαιρη διάγνωση είναι πολύ σημαντική, γιατί αυτή με τη σειρά της οδηγεί στην πλήρη ίαση τις περισσότερες φορές. Πλέον, οι γυναίκες του 2023 δεν πεθαίνουν από καρκίνο του μαστού, αρκεί να φροντίζουν τον εαυτό τους και να μην ξεχνούν ποτέ αυτή την εμπειρία, που τις κάνει πιο δυνατές για το μέλλον».
Αυτή η συγκλονιστική ιστορία είναι αληθινή και αφορά σε μια γυναίκα που η ζωή της άλλαξε ριζικά μετά από μία τυχαία ψηλάφηση του μαστού της. Τα γεγονότα που ακολούθησαν την οδήγησαν σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα, ενώ βρέθηκε να αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα της νόσου.
Η διαδικασία της διάγνωσης και ο αγώνας με τις θεραπείες, αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη προσπάθεια, οργάνωση, αντιφατικά συναισθήματα αλλά και με τεράστια θέληση να κατανοήσει τον εαυτό της και να κερδίσει ξανά τον έλεγχο της ζωής της. Αυτή η ανατρεπτική ιστορία, που αφηγείται τη διαδικασία ανακάλυψης, αντιμετώπισης και ίασης από τον καρκίνο του μαστού, αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο η ζωή μας μπορεί να αλλάξει εν μια νυκτί και πώς αντιδρούμε σε αυτή την αλλαγή.
«Η ιστορία αυτή αποτελεί ένα πολύτιμο μάθημα για όλους μας, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αυτοφροντίδας, της υποστήριξης της οικογένειας και της συνεργασίας με το ιατρικό προσωπικό στην αντιμετώπιση της νόσου. Μια σημαντική πηγή εμπειρίας και σοφίας που μας δείχνει πόσα μπορούμε να μάθουμε από την αντιμετώπιση των δύσκολων στιγμών στη ζωή μας και πώς τελικά βγαίνουμε πιο δυνατοί μέσα από αυτές» αναφέρει η κ. Μαρουλιώ Σταθουλοπούλου, Διευθύντρια Χειρουργός Μαστού στο Metropolitan Hospital, ενώ συνεχίζει λέγοντας: «Και τότε είναι που δίνουν τη μεγάλη μάχη, τη δικιά τους προσωπική μάχη για να βγουν νικήτριες και στο τέλος της διαδρομής οι περισσότερες τα καταφέρνουν. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό, χρειάζεται μέσα από αυτή την εμπειρία να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να αλλάξουν στάση ζωής, διότι τον καρκίνο μαστού τον σεβόμαστε δεν τον φοβόμαστε!»
Ο καρκίνος του μαστού είναι ο πιο συχνός καρκίνος στις γυναίκες. Όταν ανιχνευθεί και αντιμετωπιστεί νωρίς, είναι συνήθως ιάσιμος. Οι θάνατοι από καρκίνο του μαστού έχουν μειωθεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Αυτό οφείλεται εν μέρει στην εφαρμογή του προσυμπτωματικού ελέγχου, καθώς και στην έγκαιρη και στοχευμένη θεραπεία.
*Ευχαριστούμε την κυρία Ε.Ψ. που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της και την κ. Μαρουλιώ Σταθουλοπούλου, Διευθύντρια Χειρουργό Μαστού στο Metropolitan Hospital που μας βοήθησε στην επικοινωνία με την ασθενή της.
