Διαδικτυακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 600 ατόμων από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, με ισόποση συμμετοχή, μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας “Pollfish”
Κατά 30% ανέβηκε η θερμοκρασία της κρεβατοκάμαρας των Ελλήνων προεκλογικά. Αυτό δείχνει πως οι Έλληνες δεν συγκρούονται μόνο με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά και με τα απλά σωματικά πάθη του έρωτα, όπως αναφέρει ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών Δρ. Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης (https://andrologia.gr/), ο οποίος επισημαίνει τα εξής: 
«Το γαρ πολύ των εκλογών γεννά παραφροσύνη», παραφράζοντας το μέγα Γκάτσο, πιο θερμόαιμοι όμως αποδεικνύονται οι εκ βορρά ορμώμενοι Θεσσαλονικείς, που νικούν κατά κράτος τους Αθηναίους εραστές. Το σχόλιο πως η Θεσσαλονίκη είναι η πιο ερωτική πόλη, είναι κοινότυπο και βαρετό, η έρευνά μας όμως απλά το επιβεβαιώνει. Ας δούμε όμως τις πιθανές αιτίες (ποιοτικού τύπου) που ανεβάζουν το θερμόμετρο στο κρεβάτι.
Δεν είναι ανάγκη να είναι ψυχίατρος κανείς για να καταλάβει πόσο έχει ανέβει το θυμικό των Ελλήνων προεκλογικά. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος μοιάζει με παιδικό σταθμό, συγκρίνοντάς τον με τον εμφύλιο δεξιών και αριστερών καναλιών.
Αν θυμάστε, παλιά υπήρχαν αριστερά και δεξιά καφενεία, σήμερα αυτά έχουν μετασχηματιστεί σε τηλεοπτικά κανάλια. Που να πατήσει αριστερός στο δεξιό «Σκάι» και δεξιός στο πιο αριστερό Εθνικό Ίδρυμα! Φτύνουν τον κόρφο τους πριν πάνε.
Υπήρχαν εποχές που οι οπαδοί σκότωναν για τις ιδέες τους (βλέπε Βενιζέλο, Δραγούμη, κτλ.). Σήμερα απλά «παλεύουν» στο κρεβάτι και αυτό είναι σαφώς πολύ καλύτερο. Ο θυμός, η ένταση του προεκλογικού αγώνα ανεβάζει την αδρεναλίνη και την ντοπαμίνη στα ύψη. Υποψιάζομαι δε πως θα αυξηθούν και οι γεννήσεις με τον οίστρο που επικρατεί λόγω εκλογών.
Και επειδή όλες οι διαπιστώσεις συντείνουν πως γινόμαστε όλο και λιγότεροι πληθυσμιακά, όπως είπε και ο διακεκριμένος γυναικολόγος Κ. Πάντος «οι εκλογές αποτελούν την ελπίδα του έθνους για περισσότερες γεννήσεις…».
Οι λόγοι που οι προεκλογικές μάχες ανεβάζουν τη Libido
Ι. Τα πάθη των ανθρώπων (φόνος, φόβος, έρωτας, διεκδίκηση) καταγράφονται στο πιο πρωτόγονο τμήμα του εγκεφάλου, τον ρινεγκέφαλο και έχουν ως ταχυδρόμο τους την ντοπαμίνη, της οποίας οι διακυμάνσεις τρελαίνουν το νου και την ψυχή.
ΙΙ. Πολλοί πιστεύουν πως το σεξ και ο έρωτας είναι σημαντικά πάθη του ανθρώπου, αγνοούν όμως (ίσως και ηθελημένα) πως το μεγαλύτερο πάθος όλων των ανθρώπινων συμπεριφορών είναι η εξουσία και η κατάκτησή της, είτε αυτή αφορά τις σχέσεις των φύλων, είτε τις σχέσεις με τη δύναμη που δίνει το κράτος. Στα κλειστά δωμάτια της εξουσίας οι άνθρωποι τρελαίνονται από έρωτα πιο πολύ και από τον Οθέλλο αλλά και τη Μήδεια. Στον έρωτα εξουσιάζεις το πολύ ένα άτομο και αυτό για λίγο -όσο κρατά ένας οργασμός- (στον έρωτα με το κράτος η κολόνια αυτή κρατάει χρόνια). Η αμοιβή από την λατρεία του πλήθους είναι πολλαπλάσια σε ποσότητες και γι’ αυτό οι κοινοί θνητοί όταν παίρνουν το χρίσμα αγιοποιούνται, μυθοποιούνται, αλλά και μισιούνται θανάσιμα.
ΙΙΙ. Όταν η μονάδα πολλαπλασιάζεται (από το εγώ στο εμείς). Στις μάχες τις πολιτικές αλλά και στους πολέμους, στις μαζικές γιορτές και τα πανηγύρια, αλλά και στα σημερινά clubs, η μέθεξη και το μεθύσι των μαινάδων κυριαρχούν. Ο Διόνυσος και οι Βάκχες του καταποντίζουν όλα τα λογικά επιχειρήματα των αντιπάλων. Στην εκλογική μάχη γίνεται πόλεμος και ως γνωστόν «πόλεμος πατήρ πάντων εστί, πάντων δε βασιλεύς» κατά Ηράκλειτο.
IV. Η αισιοδοξία είτε για λόγους πραγματικούς (it’s the economy stupid) είτε για λόγους φαντασιακούς. Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν να ερωτευτούν και να αγαπήσουν μετά από τις πολλές ήττες που υπέστησαν τα χρόνια των μνημονίων. Η ελπίδα και το λίγο φως φαίνεται ότι αναπτερώνουν την ερωτική ζωή, αφού οι Έλληνες πιστεύουν πως η πολιτική των μνημονίων τελείωσε αλλά και γιατί η οικονομία μοιάζει λίγο καλύτερη.
V. Η αποκατάσταση της τιμής του «κράτους-παρία», του «κράτους-φοροφυγά», όπως μας ονόμαζαν οι ευρωπαίοι λόρδοι πριν λίγα χρόνια, ενώ τώρα μας εξυμνούν ως ελληνικό θαύμα· όσο να’ ναι αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο ψηλοί, πιο όμορφοι και πιο κανονικοί. Όλοι οι αξιωματούχοι της Ευρώπης μας δίνουν συγχαρητήρια και νιώθουμε πλέον σαν κλαρινογαμπροί με υψηλό ηθικό, αλλά και ανήθικο παρέα.
VI. Στον πόλεμο πας για να κερδίσεις και όχι για να χάσεις, η διεκδίκηση της εξουσίας είναι σήμερα η μάχη των μαχών, έντονα φορτισμένη από τις παλιές πληγές των Ελλήνων αδελφοφάγων. Η πρώτη φορά αριστερά θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι παρένθεση και ότι ήλθε για να μείνει, η δε δεξιά που θεωρούσε ιδιοκτησία το κράτος τα τελευταία εκατό και βάλε χρόνια, δε μπορεί να χάσει γιατί θα νιώθει σαν άστεγος στην πλατεία Βικτωρίας.
VII. Ο θυμός, το πάθος και η διεκδίκηση στις εκλογές είναι ίσως το μοναδικό απεριτίφ που ανοίγει την όρεξη για όλα τα πάθη της ανθρώπινης φύσης. Τα οποία, όπως θα’ λεγε ο θείος Όσκαρ, ή θα είναι παχυντικά ή αμαρτωλά. Και στην περίπτωση των Ελλήνων μάλλον αμαρτωλά, τουλάχιστον στη μικρή αυτή περίοδο των εκλογών.
