O Υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης σε συνέντευξή του σήμερα, Δευτέρα 22 Ιουλίου, στην εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» με τους δημοσιογράφους Παναγιώτη Στάθη και Γιάννη Κολοκυθά, στον τηλεοπτικό σταθμό «OPEN», αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στο πως θα καλυφθούν οι κενές θέσεις γιατρών στις άγονες περιοχές.
«Την περασμένη εβδομάδα είχα πολλές συζητήσεις με τον Πανελλήνιο Ιατρικό σύλλογο, με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, με τον Ιατρικό Σύλλογο της νήσου Κω, με τον Ιατρικό Σύλλογο της Δράμας, με τον Ιατρικό Σύλλογο της Ξάνθης και με τον Ιατρικό Σύλλογο της Σπάρτης» είπε μεταξύ άλλων ο κ. Γεωργιάδης. «Πραγματοποιήσαμε επίσης, συνέχισε, μια μεγάλη σύσκεψη στη Σύρο, με όλους τους Δημάρχους και Αντιδημάρχους του νομού Κυκλάδων -ακόμα και το πιο μικρό νησί ήταν εκεί με τον Δήμαρχό του- και μιλήσαμε για τα προβλήματα και τις ελλείψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και πως μπορεί να λυθούν. Και αυτή την εβδομάδα, στη Βουλή, ξεκινάει η συζήτηση και επί της τροπολογίας που έχουμε θέσει, που θα μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε πιο δυναμικά σε αυτό».
«Βάζουμε πολλά περισσότερα οικονομικά κίνητρα για τις άγονες περιοχές, διευρύνουμε τις άγονες περιοχές, δίνουμε το δικαίωμα ιδιωτικού έργου στους γιατρούς και λαμβάνουμε μία σειρά διαρθρωτικών μέτρων. Αυτά τα διαρθρωτικά μέτρα, πιστεύουμε ότι θα αποδώσουν και οι επόμενες προσκλήσεις δεν θα είναι το ίδιο άγονες με τις προηγούμενες. Όμως, οι προσκλήσεις δεν είναι «πατάς ένα κουμπί και εκτελούνται». Έχουν ένα διάνυσμα χρόνου για να εκτελεστούν. Άρα, τι λέμε στους γιατρούς; Δεν σας θέλουμε για πάντα, σας θέλουμε για δύο, τρεις, πέντε μήνες να κάνετε δύο εφημερίες το μήνα, μέχρι να λειτουργήσει το νέο σύστημα».
«Μιλάω στους γιατρούς με ειλικρίνεια και τους λέω: βάλτε λίγο πλάτη για τέσσερις-πέντε μήνες και θα βγουν οι καινούριες προσκλήσεις με τα καινούρια μέτρα, προϊόντος του χρόνου θα βρούμε γιατρούς. Δεν χρειάζεται να τσακωνόμαστε μονίμως για τα αυτονόητα. Θα ήμουν επίορκος Υπουργός Υγείας, εάν ξέροντας ότι δεν έχουμε γιατρό σε αυτά τα νοσοκομεία, δεν εξαντλούσα και το τελευταίο μέτρο που έχω για να λειτουργήσει το νοσοκομείο. Δε με νοιάζει να γίνω συμπαθής. Εμένα με νοιάζει ο άνθρωπος που θα χτυπήσει την πόρτα του νοσοκομείου και θα βρεθεί εκείνη τη στιγμή σε μια πολύ μεγάλη ανάγκη, να μπορεί να βρει τον γιατρό του».
