Από πότε το ωράριο εργασίας ή τα εργασιακά δικαιώματα μπορούν να μπαίνουν πάνω από μια ανθρώπινη ζωή;

Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν πόσο θα ζήσει ένας άνθρωπος;

Στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης ακυρώθηκε μεταμόσχευση ήπατος, επειδή οι αναισθησιολόγοι δεν δουλεύουν Σαββατοκύριακο. Όταν ήρθε στο μέιλ μου την Παρασκευή 1 Ιουλίου το βράδυ αυτή η καταγγελία, νόμιζα ότι ήταν κάποιο αστείο. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από πότε το ωράριο εργασίας ή τα εργασιακά δικαιώματα μπορούν να μπαίνουν πάνω από μια ανθρώπινη ζωή;

Όταν προχώρησα στην ανάγνωση παρακάτω είδα ότι την καταγγελία για το αποτρόπαιο και αδιανόητο αυτό περιστατικό έκανε ο Γρηγόρης Λεοντόπουλος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νεφροπαθών και μέλος του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), επισημαίνοντας ότι «ο άτυχος ασθενής που θα έπαιρνε το μόσχευμα ποιος ξέρει αν θα έχει ξανά την ευκαιρία να παρατείνει τη ζωή του». Δεδομένο, λοιπόν, ότι το γεγονός ήταν πέρα για πέρα αληθινό.

Το μόσχευμα προερχόταν από την Κύπρο, από 27χρονο δότη, τον καταδρομέα της Εθνικής Φρουράς Παναγιώτη Γιαννιό, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια άσκησης που περιλάμβανε πτώση με αλεξίπτωτο από ελικόπτερο και οι γονείς του χωρίς δεύτερη σκέψη δώρισαν τα όργανα του παιδιού τους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε κάποιους άλλους να παρατείνουν τη ζωή τους.. Εάν ο κ. Λεοντόπουλος δεν είχε προβεί στην καταγγελία, κανείς δεν θα είχε πάρει είδηση τίποτα.

Περίμενα, λοιπόν, να περάσουν μερικές μέρες πριν διατυπώσω τις απόψεις μου από το βήμα του nextdeal.gr. Βασικά περίμενα για να δω αν θα υπήρχε επίσημη απάντηση από το υπουργείο υγείας, τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ), το διοικητή ή την Ιατρική Υπηρεσία του Ιπποκράτειου, κάποιον τέλος πάντων που θα απέδιδε ευθύνες, που θα «έκοβε κεφάλια» ή που θα είχε την ευαισθησία να παραιτηθεί.

Ακόμα και τα συνδικαλιστικά συλλογικά σωματεία των νοσοκομειακών γιατρών -όπως η ΟΕΝΓΕ, η ΕΙΝΑΠ και η ΠΟΕΔΗΝ- ή τα δεκάδες παραταξιακά σωματεία των γιατρών και των νοσηλευτών δεν θεώρησαν χρέος τους να ασχοληθούν με το περιστατικό αυτό. Ούτε καν ο λαλίστατος πρώην αναπλ. Υπουργός Υγείας δεν βγήκε να καταγγείλει τον σημερινό υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη για την κατάσταση αυτή. Αμέτρητες οι ανακοινώσεις συμπαράστασης -και καλά κάνουν, δεν μας ενδιαφέρει- όλων αυτών για τις απεργιακές εκδηλώσεις των εργαζομένων στον Πολιτισμό, για τους υγειονομικούς που δεν θέλουν να εμβολιαστούν (αλλά θέλουν να δουλεύουν στο ΕΣΥ), για το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και χίλια δύο άλλα θέματα.

Γιατί όμως αποσιώπησαν το γεγονός; Μήπως γιατί αυτοί που δεν θέλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τα Σαββατοκύριακα, ούτε καν εθελοντικά σε μια τέτοια περίπτωση που ο ασθενής έχει μόνο μια ευκαιρία να παρατείνει τη ζωή του, αποτελούν ένα συστημικό νοσοκομειακό κατεστημένο και όλοι οι παραπάνω τους καλύπτουν; Μήπως τελικά αυτό το νοσοκομειακό συστημικό κατεστημένο -με τη νοοτροπία που κουβαλά- είναι αυτό που έχει απαξιώσει το ΕΣΥ στα μάτια του ελληνικού λαού και έχει δημιουργήσει την εντύπωση, ότι είναι άτυχος όποιος δεν έχει λεφτά να πληρώσει για την υγεία του στον ιδιωτικό τομέα;

Βέβαια μερικές μέρες πριν το συμβάν αυτό, τρεις καθηγητές Ιατρικής του Α.Π.Θ. «κτύπησαν το καμπανάκι» για τις τραγικές συνέπειες που θα έχει η έλλειψη αναισθησιολόγων στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, τονίζοντας ότι ασθενείς που χρειάζονται χειρουργείο υπάρχει κίνδυνος να πεθαίνουν.

Ωστόσο οι ευθύνες που προκύπτουν είναι τεράστιες και για πολλούς και θα πρέπει να υπάρξει εισαγγελική παρέμβαση, ώστε στο μέλλον να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά.

Ανεπίσημα, λοιπόν, το υπουργείο Υγείας και η διοίκηση του ΕΟΜ ισχυρίστηκαν ότι καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια να γίνει η μεταμόσχευση στο Ιπποκράτειο. Όμως οι 3 αναισθησιολόγοι -από τους 7 που διαθέτει το νοσοκομείο- οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι στις μεταμοσχεύσεις, είχαν ήδη συμπληρώσει τις μηνιαίες εφημερίες τους, γι’ αυτό πλέον οι υπηρεσίες τους μπορούσαν να δοθούν μόνο στο πλαίσιο του τακτικού τους ωραρίου τις εργάσιμες ημέρες. Δεν μπορείς να πεις όμως σε κάποιον που μπορεί να έχει μόνο μια ευκαιρία να μείνει για περισσότερα χρόνια στη ζωή ότι την έχασε λόγω ωραρίου.

Το υπουργείο Υγείας, ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων, ο διοικητής και η Ιατρική Υπηρεσία του Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης όφειλαν έγκαιρα να έχουν οργανώσει έτσι το πλαίσιο της μεταμοσχευτικής διαδικασίας, ώστε να μη παρουσιάζονται τέτοια περιστατικά. Θα μπορούσε επί παραδείγματι η εφημερία του αναισθησιολόγου να καταγραφεί ως γενόμενη τον επόμενο μήνα, θα μπορούσε να αναζητηθεί και να μεταφερθεί επειγόντως αναισθησιολόγος από άλλο νοσοκομείο της χώρας, για να μην πούμε ότι θα έπρεπε κάποιος αναισθησιολόγος του νοσοκομείου να προσφερθεί εθελοντικά για να πραγματοποιηθεί η μεταμόσχευση. Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές μας βιώνουν σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης, θεωρούμε πως μερικές φορές χρειάζεται και λίγο φιλότιμο!

Θα μπορούσε όμως να αναζητηθεί και η συνδρομή του ιδιωτικού τομέα Υγείας. Εάν κάποιος είχε κάνει τον κόπο να τηλεφωνήσει στον Βασίλη Αποστολόπουλο και του ζητούσε να διαθέσει δωρεάν αναισθησιολόγο, ακόμη και Μονάδα ολόκληρη του Διαβαλκανικού Θεσσαλονίκης ή έστω να πληρώσει ο ίδιος αναισθησιολόγο του Ιπποκράτειου για να πραγματοποιηθεί η επέμβαση, πιστεύουμε ότι θα το είχε κάνει με χαρά και χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως πιστεύουμε ότι το ίδιο θα είχε συμβεί και με τις άλλες ιδιωτικές κλινικές στην Αθήνα ή την υπόλοιπη Ελλάδα. Τέτοιο τηλεφώνημα όμως δεν υπήρξε ποτέ.

Ευτυχώς όμως το μόσχευμα δεν πήγε χαμένο, αφού μεταφέρθηκε αμέσως στην Αθήνα στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο -και μεταμοσχεύθηκε την Κυριακή 3 Ιουλίου σε άλλον συμβατό ασθενή. Βλέπετε στο «Λαϊκό» Νοσοκομείο κινητοποιήθηκε αμέσως μια ομάδα 25 ατόμων (Χειρουργοί, Αναισθησιολόγοι, Νοσηλευτές Χειρουργείου, Νοσηλευτές Αναισθησιολογικού, Τραυματιοφορείς κ.α.) και μάλιστα χωρίς να εφημερεύει κανείς από αυτούς και χωρίς να σκεφτεί ότι ήταν Κυριακή. Απλά οι άνθρωποι είχαν φιλότιμο!

Γιατί όμως έχουμε έλλειψη από αναισθησιολόγους

Πέρα από το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης έλλειψη από αναισθησιολόγους είχαμε πρόσφατα και στο Καραμανδάνειο της Πάτρας. Μάλιστα η αναπλ. υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα δήλωσε τότε ότι «έχουμε βάλει αγγελία για πρόσληψη, αλλά δεν υπάρχει ενδιαφέρον».

‘Όμως το ζήτημα με την ειδικότητα της Αναισθησιολογίας δεν είναι τωρινό. Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι λίγοι πτυχιούχοι της Ιατρικής την προτιμούν. Συνήθως διαλέγουν ειδικότητες με τις οποίες δεν θα είναι εγκλωβισμένοι στο νοσοκομειακό περιβάλλον, αλλά θα μπορούν κάποια στιγμή να ανοίξουν και ιδιωτικό ιατρείο.

Πέρα από αυτό, παρά τις αγγελίες που βάζει συνεχώς το υπουργείο Υγείας, λίγοι γιατροί ανταποκρίνονται, αφού οι περισσότεροι επιλέγουν να εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα, για ο μισθός είναι μεγαλύτερος.

Θεωρούμε ότι η κ. Γκάγκα (βαθειά γνώστρια των προβλημάτων του ΕΣΥ ως νοσοκομειακή ιατρός, αλλά και ως καταξιωμένη και διακεκριμένη ιατρός παγκοσμίως, με θητεία προέδρου στην Ευρωπαϊκή Πνευμονολογική Επιστημονική Εταιρεία) , ανάμεσα στις παθογένειες του ΕΣΥ που έχει να αντιμετωπίσει, είναι και αυτή του τομέα εκπαίδευσης και της επιλογής ιατρικής ειδικότητας.

Σε συνεργασία με τις πανεπιστημιακές αρχές, καθώς και με κίνητρα που θα δώσει το υπουργείο Υγείας, θα πρέπει οι πτυχιούχοι της ιατρικής να κατευθύνονται σε ειδικότητες, τις οποίες έχει άμεση ανάγκη το σύστημα υγείας και όχι σε ειδικότητες, οι οποίες εξασφαλίζουν ένα μεγάλο διάστημα ανεργίας.

Τελειώνοντας θέλουμε να ευχηθούμε στον «άτυχο» ασθενή της Θεσσαλονίκης να μη χάνει την ελπίδα του, γιατί ο Θεός την αδικία δεν την συγχωρεί και είμαστε σίγουροι ότι θα του δώσει και δεύτερη ευκαιρία.

Στον «τυχερό» της Αθήνας θέλουμε να ευχηθούμε χρόνια πολλά και καλά, να ζήσει με υγεία, χαρά και ευτυχία!