«Ένα μεγάλο μέρος της ανοδιής μας πορείας οφείλεται στην καλή συνεργασία που έχουμε με τις ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν με συνέπεια και στην αξία τους τις ιατρικές μας υπηρεσίες. Αν στηριζόμασταν μόνο στη συνεργασία μας με τον ΕΟΠΥΥ, δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ανάπτυξη». Η φράση αυτή που ανήκει στον αείμνηστο Ευάγγελο Σπανό απηχεί όλη την πραγματικότητα για το πώς λειτουργεί και αναπτύσσεται ολόκληρος ο κλάδος των διαγνωστικών κέντρων.
Από το 1986 που δημιουργήθηκαν τα πρώτα διαγνωστικά κέντρα μέχρι σήμερα, 35 χρόνια μετά, ο κλάδος κάνει έναν διαρκή αγώνα για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.
Από τα πρώτα βήματα του κλάδου μέχρι σήμερα, η στάση της Πολιτείας μονίμως εχθρική, με γραφειοκρατικές διαδικασίες, παρατυπίες και παρανομίες. Οι συμφωνίες ποτέ δεν τηρήθηκαν από την πλευρά της Πολιτείας και των ασφαλιστικών ταμείων. Εκ προοιμίου συλλήβδην ολόκληρος ο κλάδος θεωρείται και αντιμετωπίζεται από την Πολιτεία ως «απατεώνας» και κλέφτης.
Σίγουρα δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι κάποιοι στο χώρο της ιδιωτικής Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας χρησιμοποιούν παράνομες μεθόδους για να «κλέψουν» και να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των δημόσιων ασφαλιστικών ταμείων με πλασματικές συνταγογραφήσεις και εξετάσεις. Και σίγουρα δεν είναι όλοι «άγιοι». Ωστόσο, ο ηθικός αυτουργός είναι το ίδιο το κράτος, το οποίο δεν εφαρμόζει τους κανόνες του «παιχνιδιού» με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και δεν περιθωριοποιεί και τιμωρεί τους παράνομους, αλλά επιλέγει να διαιωνίζεται αυτό το καθεστώς.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τυχαία. Σήμερα ο ΕΟΠΥΥ και πιο παλιά τα δεκάδες κρατικά ασφαλιστικά ταμεία «κερδίζουν» από αυτήν την κατάσταση με το να καθυστερούν υπερβολικά τις πληρωμές στους παρόχους, χωρίς να νοιάζονται πώς αυτές οι επιχειρήσεις θα πληρώσουν τους εργαζομένους τους ή τους προμηθευτές τους. Ακόμη όλοι οι πάροχοι του κλάδου της Υγείας «έχουν να λαμβάνουν» τεράστια ποσά από τα παλιά ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία βέβαια θεωρούνται πλέον ανείσπρακτα.
Κάποιοι -ευτυχώς λίγοι- καταφεύγουν στην προμήθεια δεύτερης ποιότητας ιατρικών αναλωσίμων, με αμφίβολης ποιότητας αποτελέσματα εξετάσεων, προκειμένου να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους και να αντεπεξέλθουν. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά αυτό δεν συγκινεί το κράτος, το οποίο «έχει και το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι».
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, από το 2013 προστέθηκε και το περιβόητο clawback, ένα μέτρο που αφορά και άλλους κλάδους και που αποτελεί τη νόμιμη μορφή «κλοπής» του κράτους σε κάθε πάροχο υπηρεσιών προς
αυτό.
Η παραμονή του clawback ωθεί την ιδιωτική Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στην καταστροφή. Κατά καιρούς μάλιστα κάποια διαγνωστικά κέντρα έχουν κλείσει, αφήνοντας πίσω χρέη σε εργαζομένους και προμηθευτές, καθώς και στο Δημόσιο. Στις τελευταίες κινητοποιήσεις του ο κλάδος επεσήμανε χαρακτηριστικά τα εξής:
«Οι ιδιωτικοί φορείς ΠΦΥ έχουν δείξει έμπρακτα τη συνδρομή τους στην πανδημία και στη στήριξη των ασθενών και της δημόσιας υγείας διατηρώντας ανοικτά τις δομές τους με μεγάλη ελάττωση του κύκλου εργασιών τους, ενώ τα λειτουργικά έξοδα παραμένουν ανεπηρέαστα και μάλιστα υψηλότερα λόγω μέτρων προστασίας. Τα ιατρεία και διαγνωστικά εργαστήρια της γειτονιάς προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους ασθενείς δρώντας ως ανάχωμα για να μην πηγαίνουν οι ασθενείς στα δημόσια νοσοκομεία και έτσι να αντέχουν οι υποδομές του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Ο κλινικο-εργαστηριακός κλάδος των ιατρών υφίσταται από το 2013 ένα άνευ προηγουμένου κούρεμα των δεδουλευμένων του (οι ιατρικές πράξεις παραμένουν σε τιμές του 1991) με τα γνωστά rebate και clawback. Στην πράξη υφίσταται κούρεμα έως και 65% των δεδου- λευμένων μας, ενώ υποχρεούμαστε να κάνουμε όλες τις εξετάσεις, σε επίπεδα κάτω του κόστους σε μερικές εξ αυτών. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η γενική αίματος αμείβεται με λιγότερο από 2 ευρώ, η δοκιμασία κοπώσεως με 14 ευρώ και η ακτινογραφία θώρακος με 2,5 ευρώ.
Από έτους και προ πανδημίας έχουμε επισημάνει ότι αν δεν ληφθούν μέτρα, πολλά ιατρεία και εργαστήρια θα κλείσουν λόγω οικονομικής αδυναμίας να λειτουργήσουν. Το οφειλόμενο ποσό clawback που φτάνει τα 740 εκατ. € των ετών 2013 έως 2019 από τους φορείς ΠΦΥ ισούται με τον προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ 2 ετών για τη διάγνωση. Εμείς θα είμαστε στο πλευρό των ασθενών όσο μας επιτρέπουν να είμαστε ανοικτοί». Στις απεγνωσμένες αυτές εκκλήσεις το κράτος συνεχίζει να κωφεύει. Εμείς να τολμήσουμε την πρόβλεψη ότι μετά από μερικά χρόνια θα συζητάμε πάλι τα ίδια
πράγματα!
Δείτε το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Health – Τεύχος 511
