Γράφει ο Παύλος Κοντογιάννης, Παθολόγος – Αγρίνιο
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Στο παλιό Νοσοκομείο του Αγρινίου κόσμος πολύς συνέρρεε, άλλος για να εξετασθεί, άλλος για να κάνει εξετάσεις εργαστηριακές και άλλος -οι περισσότεροι- για να συνταγογραφήσει τα φάρμακά του ή αυτά των γονιών του. Στο ισόγειο, στο βάθος ενός διαδρόμου, πιο πέρα από το μικροβιολογικό και το ακτινολογικό, ένας γιατρός (Ειδικευόμενος) πάλευε μόνος του για να διεκπεραιώσει όλα αυτά. Δίπλα του μία νοσηλεύτρια βοηθός στην συνταγογράφηση (έγραφε τα στοιχεία του ασθενούς στο συνταγολόγια, για να γράψει μετά ο γιατρός τα φάρμακα ή τις εξετάσεις). Η γραμματεία εξέδιδε τα πολύτιμα χαρτάκια προτεραιότητας.Το γραφείο 2×3, με ένα τραπεζάκι και δύο καρέκλες. Απ’ έξω συνωστισμός! Ώρα 8:30 ξεκίνησε το εξωτερικό Ιατρείο. Πάνω από πενήντα άτομα με το χαρτάκι στο χέρι. Ανάμεσα σ’ αυτά μια γυναικούλα γύρω στα 75, φτωχικά ντυμένη, χωρίς χαρτάκι. Γλίστρησε σιγά σιγά προς την πόρτα και κτύπησε.
– Σας παρακαλώ, να καθίσω κι εγώ, δεν πρόλαβα χαρτάκι;
– Όχι, απάντησε ο γιατρός, δεν βλέπεις τι γίνεται;
– Είμαι από χωριό μακριά και δεν προλαβαίνω, έχω ανάγκη από τα φάρμακά μου.
– Τι να σου κάνω;;!! Εδώ έχουμε παλαβώσει!
Η ώρα περνούσε και κάποια στιγμή βγήκε η νοσηλεύτρια και ξαναμπαίνοντας λέει του γιατρού: Τι επίμονος κόσμος;! Επιμένει αυτή, να βγω έξω γιατρέ μου να τη διώξω;
Άφησέ την, θα απελπιστεί και θα φύγει, της απάντησε ο γιατρός. Η τυπικότητα, χωρίς αίσθημα και συναίσθημα, κάποτε γίνεται απανθρωπιά!
Πλησίαζε τρεις το απόγευμα και στο ανοιγοκλείσιμο της πόρτας, καθώς είχε λιγοστέψει πολύ ο κόσμος, είδα το πρόσωπο της γιαγιούλας, που με κοίταζε κατ’ ευθείαν στα μάτια. Όλη η θλίψη, όλη η καρτερία, όλη η παρακλητικότητα, όλη η ευγένεια με κάρφωσαν σαν φαρμακωμένα βέλη! Καλύτερα να έβγαζε ένα πιστόλι και να με πυροβολούσε!
Δακρυσμένος, συγκλονισμένος, κλαίγοντας σχεδόν, σηκώθηκα, την αγκάλιασα, την πήρα μέσα και της ζήτησα ταπεινά συγγνώμη! Πήρα ήδη, ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς, που για ώρες – μήπως και για χρόνια; φαίνεται ότι μου έλειψε!!!
