Του Ηλία Προβόπουλου
Με αρκετά νωπή μια προσωπική περιπέτεια υγείας και την έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπισή της από ένα ιδιωτικό νοσοκομείο νιώθω υποχρεωμένος να πω δυο – τρία πράγματα για το πως μπορούμε να νιώθουμε ότι σε μια τέτοια απρόοπτη περίπτωση δεν θα διακινδυνεύσουμε την ακεραιότητά μας και πως θα προφυλάξουμε τη ζωή μας.
Το σκέφτηκα αρκετά αλλά βλέποντας σήμερα στο διαδίκτυο εικόνες από δημόσια νοσοκομεία με ανεμιστήρες που κουβάλησαν από το σπίτι να δροσίσουν ανθρώπους σε χειρουργικούς θαλάμους και άλλα τα οποία δεν προσάπτουν καμία τιμή για όσους έχουν την ευθύνη τέτοιων ιδρυμάτων αλλά και μέρους των εργαζομένων σε αυτά.
Το σκέφτηκα διπλά και τριπλά αλλά προχθές καταρρίφθηκε η τελευταία γραμμή άμυνας που κρατούσα για την υπεράσπιση του συστήματος της δημόσιας υγείας το οποίο χρυσοπληρώνουμε και το οποίο όταν το χρειαστούμε είναι σαν να περιμένουμε το τζόκερ να μας βγει ο χρυσός αριθμός – σε κοντινό ραντεβού ή νοσηλεία. Σε αυτό μπορώ να πω ότι συνέβαλλε και το γεγονός ότι μεγαλώνω και γίνομαι περισσότερο ευάλωτος κι εγώ και η μικρή μου οικογένεια και δεν μπορώ πια να περιμένω τίποτα από το δημόσια νοσοκομεία και φαντάζομαι πως την ίδια άποψη έχουν χιλιάδες επί χιλιάδων συμπολιτών μας.
Το τι έπαθα δεν έχει και μεγάλη σημασία, μια νέα θρόμβωση που εκδηλώθηκε το Σάββατο το απόγευμα και είχε αρχίσει να εξελίσσεται σε πνευμονική εμβολή αντιμετωπίστηκε επιτυχώς στην «Ευρωκλινική» και μετά από 4 ημέρες θεραπεία εκεί, πήρα χθες εξιτήριο. Σημασία έχει το πως μόλις αντιλήφθηκα (έχω μάθει από την περσινή ίδιας μορφής απρόοπτη θρόμβωση) δεν έχασα καθόλου χρόνο αναζητώντας ασθενοφόρα για ένα από τα τρία μεγάλα δημόσια νοσοκομεία που εφημέρευαν. Διαισθανόμενος την κρισιμότητα της κατάστασης πήρα ένα ταξί και έφτασε σε χρόνο μηδέν από τον Κολωνό στους Αμπελοκήπους. Φυσικά και είχα τηλεφωνήσει προηγουμένως και με περίμεναν κι έτσι δεν χάθηκε καθόλου χρόνος. Πέρασα αμέσως στα επείγοντα, με παρέλαβαν νοσηλευτικό προσωπικό και γιατροί και μέσα σε μια ώρα είχαν γίνει καρδιογράφημα, ακτινογραφίες, μαγνητικές απεικονίσεις και ότι άλλο έκριναν απαραίτητο και αποκλείστηκε η περίπτωση της επιδείνωσης της εμβολής. Σε δυο ώρες, με είχαν μεταφέρει σε ένα δροσερό δωμάτιο όπου ήταν κι ένας άλλος συμπάσχων με σχετικά ζητήματα. Οι γιατροί πρέπει να το ξαναπώ έκαναν υποδειγματικά τη δουλειά τους και ήταν ιδιαίτερα φιλικοί απέναντί μου καθώς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό σε όλο το διάστημα που έμεινα εκεί. Ειλικρινά ένιωσα τόσο οικεία και δροσερά που σκέφτηκα να βρω μια πρόφαση να μείνω περισσότερο αλλά σκέφτηκα ότι από τη στιγμή που διέφυγα τον κίνδυνο και μπήκα σε μια αγωγή, κάποιος άλλος θα είχε την ανάγκη της θέσης που είχα καταλάβει.
Εννοείται πως στην «Ευρωκλινική» πήγα λόγω του ταμείου μου (ΕΔΟΕΑΠ) αλλά και όλοι οι άλλοι που συνάντησα εκεί στηρίχθηκαν στις ασφαλιστικές τους εταιρείες που έχουν συμβάσεις με αυτό το νοσηλευτικό ίδρυμα. Προτίμησαν να εξυπηρετηθούν μέσω της ιδιωτικής ασφάλισης – ένα αγαθό που στη συνείδηση πολλών μοιάζει περιττό αλλά όταν χρειαστεί ανοίγει όλες τις πόρτες και κινητοποιεί δυνάμεις που δεν υποψιάζεται κανένας. Και με κόστος, ελάχιστο. Τολμώ να πω κατά πολύ λιγότερο απ’ αυτό που πληρώνουμε ως φορολογούμενοι και περιμένουμε στο ακουστικό των αυτόματων τηλεφωνητών του συστήματος της Δημόσιας Υγείας. Με λίγα λόγια, χάρη στην ετοιμότητα της «Ευρωκλινικής» που έχει για να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε επείγον συμβάν και τους ανθρώπους της προλάβαμε μια δύσκολη κατάσταση. Όποιος διαβάζει αυτό το σημείωμα ας σκεφτεί τι θα επέλεγε μια τέτοια δύσκολη στιγμή και φυσικά πως θα προετοιμάζονταν…
