* της Anna Marzec-Bogusławska M.D., M.P.H, διευθύντριας του Εθνικού Κέντρου AIDS στην Πολωνία
Αυτό που τη δεκαετία του 1980 ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, είναι σήμερα, σε πολλές περιπτώσεις, μια διαχειρίσιμη χρόνια νόσος. Η κατάσταση όσον αφορά το HIV/AIDS έχει αλλάξει ριζικά, χάρη στην ανάληψη πολιτικής δέσμευσης και την ανάπτυξη τεκμηριωμένων δραστηριοτήτων και δράσεων, όπως εκστρατείες ευαισθητοποίησης του κοινού, προγράμματα ανταλλαγής βελονών, συνεχής έρευνα και παροχή καλύτερης, πιο ολοκληρωμένης φροντίδας.
Επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι η πρόοδος που σημειώθηκε την τελευταία δεκαετία μπορεί σε μεγάλο βαθμό να πιστωθεί στις στρατηγικές που περιγράφονται στη δήλωση του Δουβλίνου και στη δέσμευση των χωρών που υπέγραψαν τη δήλωση αυτή. Μετά τις δηλώσεις του Δουβλίνου και του Βίλνιους το 2004, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χάραξε ένα πλαίσιο πολιτικής για την αντιμετώπιση του HIV/AIDS στην ΕΕ και τις γειτονικές χώρες, και στη συνέχεια δημοσίευσε δύο ανακοινώσεις και τρία επιχειρησιακά σχέδια δράσης (2006-2009 και 2009-2013).
Παρά τη σημαντική αυτή πρόοδο, η νόσος εξακολουθεί να πλήττει άτομα στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν και υπάρχει διαθέσιμη αγωγή, δεν υπάρχει θεραπεία και το HIV/AIDS εξακολουθεί να συνιστά σοβαρή απειλή για την υγεία και την κοινωνία.
Αντίθετα με την παγκόσμια τάση, ο αριθμός των νέων δηλωμένων κρουσμάτων HIV στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης εξακολουθεί να αυξάνεται, ιδίως μεταξύ των ανδρών που έρχονται σε σεξουαλική επαφή με άλλους άνδρες (MSM), οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 42% των νέων κρουσμάτων που διαγνώσθηκαν το 2013. Επιπλέον, στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕΟΧ), στο 47% των ατόμων που ζουν με HIV/AIDS, η διάγνωση έγινε καθυστερημένα. Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι έχουν μολυνθεί, γεγονός που συνάδει με τα χαμηλά ποσοστά ελέγχου που συχνά οφείλονται στον φόβο του στιγματισμού και των διακρίσεων.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χαλαρώσουμε τα μέτρα προφύλαξης. Μπορεί να έχουμε κερδίσει κάποιες μάχες, αλλά όχι τον πόλεμο. Ο αγώνας μας κατά του AIDS δεν έχει τελειώσει.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέτεινε το πρόγραμμα δράσης κατά του HIV/AIDS έως το 2016, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια της δράσης της ΕΕ. Πρέπει όμως όλοι μας να καταβάλουμε την προσπάθεια που μας αναλογεί. Πρέπει το μήνυμά μας να φθάσει στα άτομα που είναι πιο δυσπρόσιτα και διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο – άνδρες που έχουν σεξουαλικές επαφές με άλλους άνδρες, μετανάστες, άτομα που παίρνουν ναρκωτικά σε ενέσιμη μορφή. Και πρέπει να βοηθήσουμε όλους να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι άτρωτοι: το 30% των μολύνσεων με HIV/AIDS εκδηλώνεται μεταξύ ετεροφυλοφίλων, για παράδειγμα.
Εάν θέλουμε τα παιδιά και οι έφηβοί μας να μεγαλώσουν σ’ έναν κόσμο χωρίς AIDS, θα πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας. Ο απώτερος στόχος, δηλαδή η εξάλειψη αυτής της θανατηφόρας νόσου, μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν το HIV/AIDS εξακολουθήσει να αποτελεί υψηλή προτεραιότητα της πολιτικής ατζέντας και εάν δοθεί βάρος στον έλεγχο σε ολόκληρη την Ευρώπη.
